Op 1 maart 2020 begon een avontuur, eerst was het een “afval-race”, toen werd het een “fit-challenge”. En toen bleek dat mijn lijf bijzonder in elkaar zat en het afvallen super langzaam, ging, veranderde mijn mindset en lag de focus niet meer op fit worden, afvallen, sterker worden, maar veranderde dit in: “ik zit lekker in mijn vel én in mijn hoofd”. Ik maakte er voor mijzelf van dat alle inspanningen en trainingen goed zijn geweest voor mijn hoofd en mindset.  En dat is ook al een mooi bereik, toch?

En de finishlijn hadden we ( coach Kenneth en ik) toch helder gesteld; 15 juli. Op 15 juli zou ik weer “strak in mijn vel” en “superfit” zijn. Maar niets is minder waar. En toch hebben we er werkelijk álles aan gedaan. álles. Bijzonder hoe lichaam en geest werken en samenwerken.

De afgelopen maanden waren natuurlijk gewoon raar. Laten we wel zijn. Ik was nog niet begonnen met sporten en de sportscholen moesten dicht. Gelukkig kreeg ik een sleutel en mocht ik doorsporten. Alleen, solo, afgezonderd, soms met Kenneth op gepaste afstand. Met de hulp op afstand stond ik er alleen voor, wat logisch was gezien de maatregelen en situatie.

Mijn leven ging op zijn kop. Vaak eten, super gezond eten, meer en beter slapen, 6x per week naar de sportschool, strak regime. Mindset ging op gezond worden, in lijf én hoofd. Maar die finishlijn die we afspraken, ga ik wel halen, alleen in een andere vorm dan we hadden gedacht. En is dat erg? Nee hoor. Vind ik dat vervelend? Ja, best wel. Had ik iets anders verwacht? jazeker. Heb ik er álles aan gedaan? Ook dat zeer zeker. Maar is het erg? Nee.

Zoals ik eerder schreef lag de focus op getallen, data, schema’s, kilo’s, omvang. Maar ik vergat het meest belangrijke: Mijn mindset.

Ja, ik ben sterker geworden, véél sterker. Mijn spieren zijn gegroeid en in massa ben ik dus gegroeid ( klinkt gek als je af wilt vallen..). Door die spiergroei beweeg ik soepeler en is het leven makkelijker, ook al moet ik die massa wel meeslepen. En spiermassa verbruikt energie toch? 🙂

Ik slaap beter en rustiger, ben leuker thuis, ben een meer sportieve papa, heb véél meer energie dan de afgelopen 4 jaar. Maar ben ik fysiek veranderd? Nee, niet echt. Je “ziet” het niet aan me dat ik al 4 maanden zo intensief sport en train. En dat vind vooral mijn omgeving “gek”.

Maar de belangrijkste verandering zie je niet aan de buitenkant, die zit in mijn koppie. Ik sta weer “open” en er is weer ruimte in mijn hoofd. Ik zit mijzelf niet meer zo in de weg als eerst. Er stromen weer ideeën en er komen weer plannen. Dáár zit mijn winst.

En dat was een heel traject. Het voelde als een spelletje Monopoly of ganzenbord.  Je begint vol goede moed en richt je op je dobbelstenen. Zo vaak mogelijk “6” gooien en zsm naar de finish. Maar onderweg krijg je te maken met verrassingen. Opdrachten, tegenslagen, terugzettingen, pauzes, struikelblokken  etc. En toch gaat het uiteindelijk niet om het winnen, maar om het spelletje en het plezier dat je er samen in hebt. Dat heb ik geleerd.

En zoals mijn vader gisteren nog tegen me zei: Jur, je ogen stralen en je bruist van de energie. Je vertelt weer mooie verhalen en weet je? Je hebt er ruim 4 jaar over gedaan om zover te komen, verwacht niet van jezelf dat je in 4 maanden weer terug bent. En zo is het ook.

Ben deze weg ingeslagen en blijf hem volgen. De fysieke verandering volgt vanzelf. Of niet en dan is het ook ok. Ik ben ok, zoals ik ben. Dát heb ik moeten leren. Dus ben ik dankbaar en gelukkig. En nu, op 1 juli, de sportscholen gaan weer open en dus zullen er weer mede-sporters zijn. Daar zie ik naar uit, samen sporten. Elkaar motiveren en stimuleren. Onderdeel zijn van een groep  “like-minded” mensen. Fijn!

Buiten doet de zomer met een noodgang zijn intrede en het lijkt wel steeds warmer te worden.

Ik kan me niet herinneren dat we al zó vroeg in het jaar zoveel hebben buiten gezeten. Als dit een voorbode is van wat komen gaat..

Nederland lijkt wel van slag, demonstrerende mensen die hun stem laten horen tegen racisme én tegen de maatregelen die zijn opgelegd door onze overheid. Volwassen mannen die op vaderdag de strijd aangaan met de politie, omdat ze ff geen voetbalwedstrijd hebben waar ze kunnen rellen. Het is verdrietig, het is negatieve energie en dat is zonde.

De regels lijken, soms onnavolgbaar, sneller versoepeld te gaan worden als het gaat om maximale aantallen in bepaalde branches. Mits de 1,5 meter regel wordt gehanteerd. Vraag me tegelijkertijd af hoe ze dit voor zich zien.. Iedereen “denkt” we kunnen weer en de uitbater van restaurant, strandtent, bioscoop, theater denkt: Hoe dan? We gaan zien hoe zich dit ontwikkelt.

Tegelijkertijd merken we dat de energie weer begint te stromen. De sport-lessen beginnen vol te lopen, mensen krijgen weer ruimte en zin om iets te gaan ondernemen. Iedereen wil er op uit. Uit die lockdown, de straat op, het strand op, de duinen en sportschool in.

Het blijft bijzonde rom te zien hoe we ” het nieuwe normaal” met elkaar adopteren en onderdeel laten zijn van onze dagelijkse routine. Ineens, in drie maanden tijd, kijk je niet meer om als je iemand met ene mondkapje zie lopen of fietsen. We accepteren het en gaan door.

We lijken de crisis en de gevolgen sneller te willen omarmen, om maar weer door te gaan en kunnen. Dat is mooi om te zien. De mens is flexibel en weerbaar. De mens wil de energie weer laten stromen. Nieuwe vormen bedenken, nieuwe regels, nieuwe economie. Maakt niet uit, als het maar stroomt. Want als het niet stroomt, gaat het ophopen.

Zo ook in ons lijf. De energie moet blijven stromen. En voor een ieder stroomt de energie anders en de behoefte is voor iedereen anders. Maar je wéét en voelt voor jezelf wanneer de energie “goed” stroomt. Dat weet je diep van binnen. En dat binnenste komt nu weer boven drijven. We zijn even helemaal terug gezet. Fysiek en mentaal.

En het is mooi te zien dat vanuit die basisbehoefte om energie te laten stromen, allerlei dingen ontstaan die wel nu makkelijk accepteren en omarmen, waarvan we drie maanden geleden dachten: Dat kan ik me niet voorstellen. En toch is het zo.

Wat de toekomst brengt weet niemand. Of we een “2e golf” krijgen of nóg zo’n pandemie in de komende jaren? Niemand die het weet. Maar wat we wél weten is dat we allemaal behoefte hebben aan energie. Van elkaar, van jezelf. En laten we die energie opzoeken in onszelf en weer zoveel als gaat, binnen de beperkingen, delen met elkaar. Want dát is de mooiste energie die er is en van daaruit ontstaan de meest fantastische dingen.

We wensen jullie mooie zomerse weken en laad je batterij goed op. Omarm wat er is en sta open voor wat komen gaat. Wij zien er naar uit om jullie straks weer allemaal opnieuw te begroeten en leren kennen.

Fijne zomer! Blijf gezond en zo fit als je kunt.

Live the life you love, love the life you live.

Hi, dat was even een writer’s block. Even een schrijf-quarantaine. 🙂 En eigenlijk gebeurde het vanzelf dat ik een paar weekjes niets uit mijn hoofd en toetsenbord kreeg. Het zat even vast zo leek het.

Nu ben ik exact drie maanden “in training” voor een gezonder lijf en hoofd. En het zijn drie gekke maanden geweest. U weet er alles van. En ondanks alle tegenslagen, twijfel, angst, onzekerheid die deze periode met zich mee brengt, motiveer ik mijzelf nog steeds 6 dagen per week actief te zijn, waarbij een bezoek aan de sportschool ook zeker 4 x per week niet ontbreekt. Inmiddels ook al drie maanden bezig met het aanpassen van de “leefstijl”, dus bewust eten, vaker eten, gezonder eten. het zit helemaal in mijn systeem.

En toch “zie” ik niet zoveel veranderen. Heb nu niet de indruk dat ik zoveel ben afgevallen of dat het lijf soepeler wordt. En dat frustreerde in het begin best wel erg moet ik zeggen. Toen kwam daar die bizarre meting waar ik eerder over schreef. De data gaf aan dat ik eigenlijk twee maanden voor Jan L.. had getraind. We waren geen centimeter opgeschoten. En vanaf dat moment heb ik het losgelaten. Echt losgelaten.

Begrijp het niet verkeerd; Ben dolgelukkig weer dat sportritme te pakken te hebben. Mijn hoofd is leeg, ruim en opgeruimd. Het lijf begint per dag sterker te worden en ik merk dat ik krachtiger wordt. Ik sta letterlijk weer “steviger” in mijn schoenen, en het woord steviger wilde ik er juist uit hebben. Althans dat dacht ik. Maar steviger is dus niet altijd een negatief woord. 🙂

In het begin lag de focus op de bekende parameters: Afvallen in kilo’s, spieren kweken in kilo’s, voedsel monitoren in Kcal, omvang minder in cm’s, krachttraining op maximale uitdaging, etc etc. En dat heb ik nu al een paar weken losgelaten, en dat voelt heel erg bevrijdend. En het voelt “licht”.

Want als ik er op terugkijk en terug denk, is er niets veranderd. Toen ik niet lekker in mijn vel zat, lag de druk op mijn gewicht, het niet-sporten, de sores en de uitdagingen van het leven. Toen ik weer begon te sporten, lag de druk nog steeds op gewicht, sporten en moest ik dealen met de sores die de Corona crisis met zich mee bracht en alle uitdagingen die er bij kwamen. Dus dat móest ik loslaten, die druk móest er vanaf. Want zoals mijn moeder vroeger zei: als je bereid bent iets écht los te laten, komt het naar je toe. En wat bleek? Dat is ook zo.

Sinds ik me niet meer “druk” maak over gezonder worden en afvallen, gaat het vanzelf. Ik heb weer plezier in eten, heb super veel plezier in sporten en leg ook daar de druk niet op. De ene dag gaat het super fijn en maak ik het zwaar voor mijzelf, de volgende dag ben ik wat moe en leg ik de lat wat lager. En dat is ok merk ik. Ik zit letterlijk én figuurlijk steeds lekkerder in mijn vel.

Mijn hoofd maakt zich niet druk om de getallen en deadlines, mijn lijf reageert door steeds beter te verbranden en beter met de energie om te gaan en ik voel dat mijn zie zich weer meer en meer laat zien. Ik kom letterlijk langzaam weer terug in mijn kracht.

Het is een bijzondere reis, en een gekke, want ik maak hem alleen. Ik deel thuis uiteraard wat ik voel en denk, maar bij Smile Sport ben ik alleen, geen mensen, geen leden, af en toe Daan en Ken voor PT of samen sporten, maar de reis maak ik alleen. En ja, in het begin voelde het ook eenzaam, omdat die druk erop zat voor mijzelf. Maar nu die druk eraf is, is het niet meer eenzaam, maar voelt het als een bijzondere reis die ik met mijn lijf maak. En dús ook met mijn hoofd en ziel.

Ik ben een dankbaar wezentje en benieuwd of en hoe jullie dit beleven in deze tijden en hoe jullie ervaring is.

Ja, je leest het goed…. de moed was ( ja was, niet is..) me in de schoenen gezakt vorige week..  Ik zal uitleggen waarom.

Je hoort wel eens zeggen; wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. En de grap is; ik wil niet mooi zijn, alleen maar gezond en fit. En toch lijd je dan ook vaak pijn. Het is, zeker in mijn geval, een super lange weg die ik af te leggen heb en zowel fysiek als mentaal moet ik van ver komen.

De afgelopen weken ben ik een absolute bofkont geweest. Ik mocht, zo vaak als ik wilde, naar de sportschool om aan mijn “herstel” te werken. En dat doe ik nu al ruim 8 weken. 6x per week, hondstrouw en gedisciplineerd, 6x per week 1,5 keihard trainen. Kracht én cardio. Om en om. En het voelt super goed. Slaap als een malle, eet goed, vaak en gezond. Drink méér dan voldoende water. Ik voelde me goed, mijn hoofd voelde lekker en mijn lijf ook. Kleding begon weer beter te passen. Kortom; Zit er lekker in.

En toen kwam daar 23 april. Kenneth was er niet en ik besloot om zelf maar weer eens op de weegschaal te gaan staan. De weegschaal die je hele lijf “doormeet” als het ware. Die super confronterende weegschaal, de haat/liefde weegschaal. Die.

Ik voerde zorgvuldig de juiste data van leeftijd, lichaamstype, lengte in en stond vol spanning te wachten terwijl de machine aangaf bezig te zijn met mijn lijf te inspecteren. De piep klonk en angstvallig ( tja, dat heb ik met weegschalen), keek ik omlaag naar het display. Stond dat daar écht? , ik woog éxact hetzelfde als 4 weken geleden. 4 weken! dat zijn in mijn geval 24 bezoeken van 1,5 aan de sportschool! 24 x intensief trainen en spartaans leven… Dat kan toch niet? ging er een seconde door mijn hoofd. Wachten op het alles vertellende “bonnetje” dat de weegschaal uitspuugt. Ik móet dan wel erg in spiermassa zijn gegroeid dacht ik nog.

Het bonnetje rolde er uit en ik keek naar de data. In mijn telefoon toverde ik het bonnetje van 4 weken geleden naar voren en wat bleek? Álle data waren éxact hetzelfde als 4 loodzware weken geleden. éxact! Dit kán toch niet? In mijn hoofd schoten allerlei vragen, scenario’s, verklaringen, twijfel, angst, opgeven.. Alles in slechts enkele seconden. En ik moest nog beginnen aan mijn training van die dag. Maar waarom zou ik? Het heeft geen nut. Het heeft geen zin. Ik ben voor Jan … in de weer geweest. Ik stond letterlijk op het punt de handdoek in de ring te gooien, dáár, ter plekke. De moed zonk me razendsnel in de schoenen.. En het voelde zwaar. Ik voelde zwaar. Mijn lijf voelde zwaar. Hoe kan dat nou?

Die avond trainde ik op halve kracht en het bleef maar door mijn hoofd spoken. Hoe kan dat nou? De tranen rolden over mijn wangen gedurende de hele training. Zoveel discipline, toewijding en energie als ik er in had gestoken. De ruimte die ik krijg van thuis om dit te kunnen doen, de tijd die ik er in stop en de verandering die het in mijn leven teweeg brengt. Was het dan allemaal voor niks?

Thuis gekomen stuurde ik coach Kenneth een neerslachtig bericht. Ik deelde de harde data van zijn weegschaal en zei dat ik het even niet meer zo goed wist. Kenneth reageerde onverwacht en schreef: Geen paniek, we kijken er morgen samen naar! En zijn woorden gaven troost en rust. Ook Denise gaf aan, terwijl ze zag dat ik er doorheen zat; Jur, je bent goed bezig, hou vol! Het komt goed! Ik ging heerlijk slapen.

De volgende ochtend kwam ik bij de sportschool aan en Kenneth en Daan kwamen tegelijk aan. Ik had een goede nacht gedraaid en was weer positief gestemd. Had er weer zin in en had, onderbewust, gekozen om door te zetten en iet op te geven. Dat zou té makkelijk zijn. En juist daar had ik niet voor gekozen.

Samen keken we naar de data. Ik kreeg, terecht, op mijn kop. Je mag nóóit meer zelf op die weegschaal gaan staan! Altijd met één van ons. Het liedje van Tino Martin klonk door mijn hoofd: Ze heeft gelijk. Daan en Ken hadden er ook over nagedacht en probeerden te verklaren waarom er in 4 weken tijd niets was gebeurd, fysiek gezien. En de verklaring die we constateerden was redelijk eenvoudig. Mijn metabolisme (stofwisseling) zit letterlijk op slot. Mijn lijf zit na al die jaren op slot en die maak je dus niet ff los door keihard en regelmatig te sporten. Kennelijk. Daarnaast had ik de laatste 4 weken, door omstandigheden, álleen getraind. Elke dag. En ik had té eentonig en te licht getraind zo bleek na analyse. Wat zit een lichaam toch ingenieus in elkaar. En wat zit het toch op sommige momenten, ingewikkeld in elkaar. Mijn lijf was dus zelfs qua training in slaap gesust.. Ongelooflijk..

Daan stelde een reset van mijn lijf voor. Een detox van 9 dagen die alles weer even reset. Kenneth gaf aan dat we vanaf die dag nóg intensiever zouden gaan trainen. Ik had mijn krachttraining té licht gedaan en had téveel aan Cardio gedaan.. Ja, téveel, te lang. En dat is kennelijk, voor het lichaamstype dat ik heb, niet goed en werkt averechts… Kak.

Ook gaf Ken aan dat we bewust de eerste 8 weken “licht” getraind hadden om blessures te voorkomen en dus uitval te voorkomen. Nou dat heeft gewerkt. Mijn lijf reageert goed op  trainen. En dat we vanaf die dag hárder gingen trainen heb ik geweten… De tandjes. De krachttraining was zeer intensief en loodzwaar. Trillende spieren, een lijf dat tot de max moest gaan om het gewicht te verstouwen.. Heerlijk! Het gevoel naderhand was ook werkelijk anders. Mijn lijf had even op zijn donder gekregen. ” We gaan spieren opbouwen” zei Kenneth. En die spieren vreten je vet op.  En na de training neem je eiwitten die je spieren laten groeien. Je blijft een oermens.. 🙂

En dus zit ook hier weer een les in. Ik mag niet focussen op gewicht, getallen, data. Ik moet blijven voelen. In het hoofd en in mijn lijf. En als dat goed voelt, zit ik op de goede weg. De getallen komen vanzelf goed. Ik laat het los. Althans, dat probeer ik. Want als je zoals ik, je hele leven al vecht tegen gewicht en overgewicht, is dat een soort sluimerende rotzak. Hij komt altijd wel ff om de hoek kijken. Als je langs een winkelruit loopt en jezelf toevallig toch ziet. Als je dat leuke shirt uit de kast pakt die toch nét niet lekker zit, als je achter je kind aan rent en na 50 meter denkt; zo dan.. pff.. En toch probeer ik het los te laten. Ik ga weer voor gevoel. Ik laat de data los. We gaan de komende 3 maanden dus ook gewoon niet wegen en meten. Alleen slim en verantwoord trainen. En zo blijkt ook maar weer eens te meer het belang van goede begeleiding. Je kunt het dus niet alleen. Je hebt experts en ervaringsdeskundigen nodig die je goed begeleiden in het hele proces. En die snappen wat een lijf doet en hoe het reageert. Ik ben dankbaar.

De luiheid sloop erin. En ik weet niet hoe het met jullie is en jullie vergaat, maar ik vind deze huidige periode dierbaar verwarrend.

We zitten samen in een zogeheten “intelligente lockdown” en het is buiten prachtig weer. Het advies is binnen te blijven, maar hoe dan? Met twee kleine kids en dit weer is het gewoon bijna onmogelijk binnen te blijven. (lees: ze stuiteren letterlijk tot het plafond na drie dagen binnen..).

We zijn gelukkig gezegend met een achtertuin. Én een trampoline.. (zo nu blijkt de beste aankoop van de laatste jaren.., man dat ding heeft zijn geld driedubbel opgeleverd.) Maar mijn gedachten gaat ook uit naar de gezinnen met jonge kinderen die géén ruimte hebben, geen tuin, geen balkon. En waar het misschien niet allemaal koek en ei is. Of waar papa en mama elkaar de tent uit schreeuwen.. Ik moet er niet aan denken.. Maar het bestaat wel. Hoe hou je ál die mensen binnen? Niet dus. En dus zoeken mensen grenzen op. En elkaar.. Steeds dichterbij, steeds vaker. En dat merk ik zelf ook..

In het begin vond ik de term “het nieuwe normaal” vreselijk. Maar ik begrijp nu wel de inhoud. Het lijkt namelijk te wennen die social distance en nieuwe omgangsvormen. “in het begin” waren we erg streng en strikt met de handhaving van de regels en adviezen. Ruwe handen, bezoek werd geweerd, afspraken afgezegd en de sociale contacten tot een minimum beperkt. Maar dat verandert dus langzaam..

Vandaag is het 21 april 2020 en vanavond horen we om 19 uur van onze regering wat “we” gaan doen en mogen doen. Maar ondertussen zie ik hier in en rond ons eigen huis de regels al vervagen. Oma komt weer wat vaker langs en die afstand bewaren lukt dan toch nét even niet als ze samen naar het kippenhok lopen. Opa komt helpen in de tuin en staat toch ineens al schoffelend naast je. De lunch nuttig je samen buiten op het terras en je geeft elkaar toch dat kopje thee aan. Schoonzus en broer kom je tegen op straat ( want ja, die wonen gelukkig erg dichtbij) en toch sta je op korte afstand van elkaar om toch maar elkaars energie te voelen.

Corona lijkt ver weg en dus is het niet “top of mind” de hele dag. Tot je de tv aanzet natuurlijk. En omdat het niet “top of mind” is, vervaagt het in de dagelijkse dingen. Het online naar school gaan van onze dochter is al normaal en we zijn de hele dag samen. Soms werkt mama boven en geeft ze daar 4x per week online yogales en soms werkt papa een dag op zolder. Dát is voor ons inmiddels “het nieuwe normaal”. En de kids passen zich moeiteloos aan en genieten zichtbaar van de tijd samen en de qualitytime.

En stiekem genieten wij er ook van. Het is ene bijzondere tijd waarin we zoveel tijd hebben en toch het gevoel tijd tekort te komen. Blijft raar. Creativiteit komt in huis tot ontploffing en de plannen en ideetjes worden steeds mooier en zonniger.

Dus het rare, het dubbele, het gekke is wel; voel me niet gevangen en opgesloten en geniet zo ongelooflijk intens van de tijd die we nu samen hebben en kunnen doorbrengen. Kids groeien als kool op zo lijkt het en we hebben onze corona-draai wel gevonden. En met die draai sluipt ook de luiheid er een beetje in..

Je rommelt in en om het huis, hebt soms dagenlang dezelfde joggingbroek aan en doet zelfs video-meetings ( ja, had daar maar aandelen van gekocht in december 2019..) in je smoezelige joggingbroek met een nette polo er boven. ( Immers, de onderkant ziet niemand , als je je webcam goed hebt afgesteld..).

En die luiheid sloop ook in mijn dagelijkse trainingen en eet-patroon. Kenneth kon en mocht niet naar Smile dus was op mijzelf aangewezen voor de trainingen. En ik ben dan lui, zo kom ik er achter. Deed erg veel ( te veel volgens Kenneth) Cardio trainingen en deed telkens hetzelfde rondje apparaten… En dus werd mijn lijf lui en paste zich aan. En werd niet geprikkeld.. Dat is toch gek. Train je elke dag, tot kletsnatte shirts aan toe en voel je je afgemat, maar toch voelt je lijf lui en gemakzuchtig.

Totdat Kenneth weer mocht komen! Hij knalde er een circuit in en in tijd van 1 uur had ik meer spieren gebruikt dan in de afgelopen 3 weken! Man man man, wat een beul! Maar het voelde zó fijn! De smaak weer volop te pakken en ineens weer in staat mijzelf uit te dagen, ook al sport ik alleen. Thx maatje!

En dat is dus allemaal verwarrend én dankbaar. Opeens even we allemaal in het “nieuwe normaal” en passen we ons zo goed als het gaat aan. Tegelijkertijd verlangen we nog steeds naar het “oude normaal” en schuren we langzaam tegen versoepelde maatregelen, zonder dat die al doorgevoerd zijn vanuit Den Haag. Ik vind het verwarrend. Want ik wil dat het deels blijft zoals het nu is en deels weer wordt zoals het was. Mensen zijn nu véél begripvoller, hebben rust, maken zich minder druk, nemen de tijd voor elkaar en anderen en zijn véel liever. En anderzijds mis ik het échte contact met andere mensen. Ik ben een knuffelkont, geef ik eerlijk toe. En dat mis ik. Die afstand vind ik niks aan. Ik mis dat. Ik mis dichtbij elkaar zijn en zonder nadenken een hand geven of een knuffel.

Maar goed, vanavond horen we meer. Of toch niet?… We zullen het zien. Hou vol mensen en blijf vooral lief. Ik hoop dat jullie ook het voornemen hebben een deel van het nieuwe normaal aan te pakken en vol te houden, ook ná de “crisis”,. Ik ben fan van een gedeelte van dat nieuwe normaal.

Take care. Love all.

7 weken later..

Hoi allemaal, we zijn inmiddels 7 weken verder. Alsof we niet beter weten is ons leven totaal veranderd. En het is enerzijds inspirerend om te zien hoe iedereen zich zo snel aanpast, en tegelijkertijd is het héél verdrietig wat er gebeurt.

Gisteren was ik met onze dochter Meggie Siem in een speeltuintje en terwijl ze op de wipwap zat, kwam er een klein jongetje heel blij op haar afrennen. Het ventje was net 2 jaar en even “ontsnapt” aan de aandacht van zijn papa. Het mannetje was zó blij een ander kindje te zien en rende op Meggie af. Meggie, hoog op de WipWap zei ineens: Pap, dat kindje toch véél te dichtbij?….. En ik voelde spontaan een traan opkomen. Ze is 4 jaar. En groeit op in deze tijd. In een gezin waar het draait om aandacht, liefde, plezier, knuffels en stoeien. En ook al betrekken we haar in alles, je ziet toch dat die kleintjes alles op hun eigen manier verwerken, een plekje geven en er mee dealen. Ik schrok ervan. Potverdikke.

En ondertussen ben ik toch nog steeds een “dikke” bofkont dat ik 6x per week naar Smile Sport kan gaan om te trainen en de ingeslagen weg te volgen. En het koste me de laatste twee weken meer moeite dan anders. Het voelde eenzaam en dat had een paar redenen. Daan was ziek ( héél ziek) en dus kon ook Kenneth niet naar de sportschool komen. Thuis bij ons is de boel ook flink opgeschud ( beide ZZP en beiden volledig zonder opdracht huis, en ook yogaschool van Denise verplicht dicht). Alle hens aan dek dus en drukke dagen met twee kinderen, waarvan er eentje erg veel aandacht vraagt en les van ons krijgt.

Het sporten werd dus overdag erg lastig en kwam er eigenlijk pas van wanneer de kids op bed lagen. Zo rond 19:30 uur. Dan pakte ik mijn tas en liep, al wat vermoeid, naar de auto. Rond 20:00 was ik dan biJ Smile Sport en begon ik mijn routine.

Opwarmen op de loopband ( 30 minuten 6km/uur, 6% stijging) of crosstrainer ( 25 minuten, interval en level 12). En daarna óf krachttraining, óf nog meer Cardio ( ik train om en om).

En het werd saai. Het was vaak donker en mijn lijf voelde vaak moe van de te korte nachten en intsensieve dagen, want, hoe meer tijd we hebben, hoe meer we het gevoel hebben tijd tekort te komen.. Gek fenomeen.

Maar ik stond dus vaak rond 21:00 te gapen in de sportschool en merkte eigenlijk ook dat het niet veel met mijn lijf, en dús ook hoofd deed. Ik viel niet veel af en was eerder moe dan daarvoor. Wel hield ik keurig de app bij waarin ik opschreef wat ik at en dronk op een dag ( ik mocht toen 1753 KcAl per dag tot me nemen) en vroeg aan Kenneth: Hoe an het dat het niet zo hard gaat als ik dacht. Ten slotte train ik 6x per week zeker 1,5 uur per dag..

Kenneth, inmiddels thuis, moest daar over nadenken en adviseerde me terug te gaan naar max 1500 KcAl per dag. En dus zo geschiedde. De laatste 1,5 week moet ik het doen met die 1500 en train ik mijzelf suf.  Doorweekt shirt elke dag, moe en slapen als een malle. Voel me goed in mijn hoofd en de ideetjes beginnen weer te komen en te stromen. Dus wie weet waar dit toe gaat leiden.

Ik weet niet hoeveel ik afgevallen ben, maar eind van deze week gaan we vast weer meten. Het grappige is dat ik bij de laatste meting erg veel vet was verloren en spieren was aangekomen. Een netto-resultaat dat dus wat tegen viel, maar inzoomend toch hoopvol was.

En hoe ik dan die saaie, donkere, eenzame avonden in de sportschool doorbreng? Daar heb ik een trucje voor gevonden: Netflix! Ha! Inmiddels heb ik de volledige serie Stranger Things gekeken bij Smile ( mijn vrouw vond dat geen leuke serie, ik wel. 🙂 , dus keek ik hem bij smile, tijdes de cardio trainingen.)

Weet niet of jullie dit ook wel eens doen, maar het was voor mij een openbaring. Ik werd minder moe van mijzelf en kon langer en harder doorgaan. Door de afleiding denk ik. Maar of het “goed” is? Geen idee. Zal het morgen aan Kenneth vragen, dan begint onze training samen weer Op gepaste 1,5 meter afstand van elkaar..

Benieuwd hoe het jullie vergaat! Blijf gezond, lief voor elkaar en zorg voor elkaar. We gaan het redden!

Ik wil het met jullie hebben over zweet, mijn zweet. En dat is een gek onderwerp, het is maar dat je het weet. 🙂

Inmiddels ruim een maand onderweg in de strijd en Daan & Kenneth zijn zó ontzetted lief geweest dat ik, ondanks de sluiting van de sportschool vanwege het Corona-drama, toch op mijn eigen tijden mag blijven sporten. Een surrealistische ervaring, helemaal alleen in de sportschool. Maar oh zo dankbaar voor deze kans. Op deze manier kan ik me ondanks alle beperkingen tóch aan ons plan houden en door blijven gaan. Dank jullie wel lieve Daan&Ken!

Maar goed, zweet dus. Ik was me er eigenlijk al een paar jaar niet meer bewust van, zweet. Ik zweette wel, maar dat was ongemakkelijk zweet. Zweet als ik me druk maakte, zenuwachtig was, me té snel moest inspannen, of gewoon zweet omdat ik het zo bloedverziekend heet had de hele tijd.

Ik had het namelijk áltijd heet. écht altijd. Midden in de winter bij 8 graden onder 0? Jur zat te zweten. En natuurlijk had dat allemaal te maken met mijn overgewicht. Natuurijk, dat wist ik wel en begreep ik ook, maar het gekke was; mijn zweet was alleen vocht. Het rook niet, het bleef ook niet in mijn kleding hangen. Kortom; het stonk niet. En dat was gek, maar dat wist ik toen niet. Zweten hoorde nu eenmaal bij me dacht ik. De één zweet, de ander niet of minder. En daarmee had ik het voor mijzelf verklaard en deed er ook niets mee.

Tot dus een paar dagen geleden. Ik was weer eens alleen helemaal stuk aan het gaan in de sportschool en ineens rook ik iets wat ik al járen niet had geroken! Zweet! Gadverdamme! Maar het was mijn eigen zweet en ik begon het te herkennen, ik begon het te waarderen. Yes! Ik rook mijzelf weer! hahaha! Wie had dat ooit gedacht? Ik werd blij dat ik mijzelf weer rook. ( sorry voor deze teksten, je mag afhalen als je wilt..)

Ook thuis werd er een beetje afkeurend op mijn blijdschap gereageerd. Schat, ik ruik mijn eigen zweet! ( eh.. hoezo vertel je me dit Jur? Ik ruik je ook hoor..).

Maar hoe kan dat nou? Hoe komt het dat ik ineens mijzelf weer “ruik”? Ik denk dat ik het antwoord moet zoeken in het veranderende metabolisme in mijn lijf. Mijn stofwisseling én stoelgang zijn enorm hard aan het werk en ik verbrand me suf. Ik voel me sinds een paar dagen ook voor het eerst in jaren “lichter”. Niet dat ik me minder zwaar voel, maar voel me lichter. Beweeg lichter.

Zou het zo kunnen zijn dat mijn lijf eindelijk alle giftige stoffen aan het uitscheiden is? Raak ik nu pas ál die ellende kwijt? Is dat het? Ik denk het. En heb mijzelf ervan overtuigd. Dat is het.

Dus, zo lang ik mijzelf ruik tijdens en ná het sporten, ben ik goed bezig.. Gek, hoe snel zoiets kan gaan.

Kenneth heeft me ooit verteld dat wanneer je zweet naar ammoniak ruikt, je eiwitten aan het verbranden bent en dat is niet goed. Dan heb je te weinig brandstof ( lees; koolhydraten) in je lijf.

Nu is het zo dat ik een voedingsschema volg waarbij ik véél meer eet dan ik gewend was en ik drink ook veel meer. Tijdens het sporten ( en dan met name cardio), zweet ik standaard ná 6;20 minuten (!) en blijft het stromen. En weet je wat me onlangs opviel?  Het zweet valt meestal in een heel mooi gelijkmatig patroon op de grond. Als een soort ritme, volgt het de beweging en door de bewegingen valt het op de grond, óók in een patroon.

En omdat ik nu helemaal alleen aan het sporten ben, is het lastig dit enthousiasme over te brengen op jullie, want ik herken dus patronen in mijn op de grond gevallen zweet! Ha! Word ik langzaam gek van die quarantaine, of hebben jullie dit ook?

Ik heb dus laatst een monster gezweet ! Serieus! Althans, ik zie hier een monster in. Dus besluit ik om sinds gisteren mijn zweet in de gaten te houden en dit te delen. Onder #zweetpatronen zal ik dit ook posten. Puur om de verveling tegen te gaan en uit álles iets positiefs te halen. Ben benieuwd naar jullie #zweetpatronen en wil jullie alle gezondheid en liefde wensen in deze rare tijden. Blijf fit en gezond!

De eerste twee weken zitten er alweer op, niet te geloven. En wat gebeurt er allemaal in mijn lijf? Hoezo heb ik dáár spierpijn?..

Die dagen na de eerste training in járen waren pijnlijk.. Letterlijk mijn armen niet meer kunnen buigen door de spierpijn in de aanhechtingen. Ik sliep met mijn armen recht omhoog en had lichte koorts van de pijn. Wilde ik dit écht? Was dit het waard? “Ja!” zei mijn hoofd, “nee!” zijn mijn lijf. Het gevecht was begonnen, het mentale gevecht met mijzelf. Of word het ook een fysiek gevecht?

Het begin leek op een hel, sleepte mijn lijf elke dag naar Haarlem en begon eerlijk gezegd elke keer met lichte tegenzin aan elke trainingsdag. Zélfs als Kenneth me bijstond in ál zijn enthousiasme was er een klein stemmetje dat af en toe zei: stop maar joh, hoezo doe je dit?.. Maar dit veranderde na ongeveer 5 dagen. Ik kreeg zowaar een bijzonder gevoel in mijn hoofd, kreeg energie en pakte “spontaan” weer dingen op in en rond het huis, waar ik eerder “als een huis” tegenop zag. Gebeurde dit nu écht?

En het gebeurde dus echt. Na de eerste week begon ik het sporten leuk te vinden. Ik merkte dat ik op de crosstrainer elke keer éxact na 6 minuut en 20 seconden begon te zweten.. Dat moest dus anders. Niet “lui” worden in het sporten Jur.. En zo werd het sporten iets waar ik weer zín in kreeg en wat me uitdaagde. En zo vlogen er twee weken voorbij waarin ik me steeds beter begin te voelen. Mentaal én fysiek.

Daarnaast was er de eet-uitdaging. Ik kreeg als doel mee om 1730 KcAl per dag tot me te nemen. Dit lijkt erg weinig, maar ik moet serieus mijn best doen. Op vaste momenten op de dag, nadenken wanneer je gaat sporten, wat eet je wanneer? Eten is opeens een onderdeel van mijn dag geworden waar ik bij stil sta en over nadenk. En dat bevalt eigenlijk wel. De diëtiste gaf aan dat ik ernstig tekort had opgelopen aan B12 en D, dus dat slik ik erbij. Maar jeetje, dat 1730 KcAl per dag een uitdaging zou zijn had ik niet verwacht. Ik had dus serieus járen lang veel en veel te weinig gegeten. Ook te eenzijdig en zonder de juiste voedingsstoffen. Mijn lichaam was serieus van slag die eerste twee weken. Mijn ontlasting kwam op gang alsof ik een verkeerde curry op straat in Bangladesh had gegeten en ik slaap zo diep dat het lijkt alsof Rasta Rostelli me elke dag in slaap hypnotiseert.

Al 4 jaar lang hoor ik werkelijk élk geluidje uit de slaapkamers van onze kinderen en sta ik bij elk huiltje direct naast mijn bed. Afgelopen woensdagochtend kwam onze dochter Meggie naast ons bed staan en zei: “pap, ik heb vannacht écht geprobeerd je wakker te maken want ik kreeg mijn pyjama niet aan, maar je werd niet wakker! Zelfs niet toen ik tegen je arm aan sloeg!” Zo diep slapen en dromen had ik al zo lang niet ervaren! Wat gebeurt er allemaal?

En toen was het ineens vrijdag de 13e..

Om 9 uur liep ik vrolijk en vol goede moed de zaal in bij Smile toen ik een donkere stem achter me hoorde; “we gaan eerst even wegen Jur..” Aaaaarggghhh , schrok me stuk. Slik. Wegen? écht? Nee toch. Ik durf niet… Ik heb angst voor de weegschaal want het valt altijd tegen. Het is een confrontatie die ik niet aandurf. Het is een confrontatie met mijzelf, met mijn zwakten, het voelt als falen. Eigenlijk wil ik tegen Kenneth zeggen: ” ik durf niet Kenneth, zullen we het wegen skippen?”

Maar we gaan toch wegen en meten.. Met mijn ogen dicht sta ik op die weegschaal en wacht tot wat er uit Kenneth zijn mond komt.. Maar voordat ik kan inademen hoor ik Ken naast me roepen: Wat?”! Al ruim 3 kilo!! Woeshaaaa!!

Vet% gedaald, kilo’s gedaald, visceraal vet gedaald, allemaal mooie waarden! Kon het bonnetje dat uit de weegschaal rolde niet geloven.. Het staat er echt. We hebben het geflikt! De kop is er af! Letterlijk! De motor draait en mijn lichaam is zich aan het aanpassen.

Werd er helemaal beetje emotioneel van en voelde de tranen opkomen. Het kan écht! Het fysieke gevecht is ergens goed voor, de mindfuck in mijn hoofd kan ik bedwingen. toewijding, doorzetting en vertrouwen. Ik mocht mij gaan opwarmen voor een sessie met Ken en liet op de crossfit-trainer de tranen de vrije loop. Voelde me gelukkig en bevrijd. Kreeg er zin in en zag mijzelf weer fit voor me. Dit was de start waarvan ik droomde en die we waar gemaakt hebben. Ben zo dankbaar en zó blij! Zaterdag een rustdag ( wordt pittig) en zondag weer trainen, nu alweer zin in.

Die weegangst zal nog wel even blijven. De eerste stappen zijn gezet en het blijkt dus gewoon te kunnen.