De eerste twee weken zitten er alweer op, niet te geloven. En wat gebeurt er allemaal in mijn lijf? Hoezo heb ik dáár spierpijn?..

Die dagen na de eerste training in járen waren pijnlijk.. Letterlijk mijn armen niet meer kunnen buigen door de spierpijn in de aanhechtingen. Ik sliep met mijn armen recht omhoog en had lichte koorts van de pijn. Wilde ik dit écht? Was dit het waard? “Ja!” zei mijn hoofd, “nee!” zijn mijn lijf. Het gevecht was begonnen, het mentale gevecht met mijzelf. Of word het ook een fysiek gevecht?

Het begin leek op een hel, sleepte mijn lijf elke dag naar Haarlem en begon eerlijk gezegd elke keer met lichte tegenzin aan elke trainingsdag. Zélfs als Kenneth me bijstond in ál zijn enthousiasme was er een klein stemmetje dat af en toe zei: stop maar joh, hoezo doe je dit?.. Maar dit veranderde na ongeveer 5 dagen. Ik kreeg zowaar een bijzonder gevoel in mijn hoofd, kreeg energie en pakte “spontaan” weer dingen op in en rond het huis, waar ik eerder “als een huis” tegenop zag. Gebeurde dit nu écht?

En het gebeurde dus echt. Na de eerste week begon ik het sporten leuk te vinden. Ik merkte dat ik op de crosstrainer elke keer éxact na 6 minuut en 20 seconden begon te zweten.. Dat moest dus anders. Niet “lui” worden in het sporten Jur.. En zo werd het sporten iets waar ik weer zín in kreeg en wat me uitdaagde. En zo vlogen er twee weken voorbij waarin ik me steeds beter begin te voelen. Mentaal én fysiek.

Daarnaast was er de eet-uitdaging. Ik kreeg als doel mee om 1730 KcAl per dag tot me te nemen. Dit lijkt erg weinig, maar ik moet serieus mijn best doen. Op vaste momenten op de dag, nadenken wanneer je gaat sporten, wat eet je wanneer? Eten is opeens een onderdeel van mijn dag geworden waar ik bij stil sta en over nadenk. En dat bevalt eigenlijk wel. De diëtiste gaf aan dat ik ernstig tekort had opgelopen aan B12 en D, dus dat slik ik erbij. Maar jeetje, dat 1730 KcAl per dag een uitdaging zou zijn had ik niet verwacht. Ik had dus serieus járen lang veel en veel te weinig gegeten. Ook te eenzijdig en zonder de juiste voedingsstoffen. Mijn lichaam was serieus van slag die eerste twee weken. Mijn ontlasting kwam op gang alsof ik een verkeerde curry op straat in Bangladesh had gegeten en ik slaap zo diep dat het lijkt alsof Rasta Rostelli me elke dag in slaap hypnotiseert.

Al 4 jaar lang hoor ik werkelijk élk geluidje uit de slaapkamers van onze kinderen en sta ik bij elk huiltje direct naast mijn bed. Afgelopen woensdagochtend kwam onze dochter Meggie naast ons bed staan en zei: “pap, ik heb vannacht écht geprobeerd je wakker te maken want ik kreeg mijn pyjama niet aan, maar je werd niet wakker! Zelfs niet toen ik tegen je arm aan sloeg!” Zo diep slapen en dromen had ik al zo lang niet ervaren! Wat gebeurt er allemaal?

En toen was het ineens vrijdag de 13e..

Om 9 uur liep ik vrolijk en vol goede moed de zaal in bij Smile toen ik een donkere stem achter me hoorde; “we gaan eerst even wegen Jur..” Aaaaarggghhh , schrok me stuk. Slik. Wegen? écht? Nee toch. Ik durf niet… Ik heb angst voor de weegschaal want het valt altijd tegen. Het is een confrontatie die ik niet aandurf. Het is een confrontatie met mijzelf, met mijn zwakten, het voelt als falen. Eigenlijk wil ik tegen Kenneth zeggen: ” ik durf niet Kenneth, zullen we het wegen skippen?”

Maar we gaan toch wegen en meten.. Met mijn ogen dicht sta ik op die weegschaal en wacht tot wat er uit Kenneth zijn mond komt.. Maar voordat ik kan inademen hoor ik Ken naast me roepen: Wat?”! Al ruim 3 kilo!! Woeshaaaa!!

Vet% gedaald, kilo’s gedaald, visceraal vet gedaald, allemaal mooie waarden! Kon het bonnetje dat uit de weegschaal rolde niet geloven.. Het staat er echt. We hebben het geflikt! De kop is er af! Letterlijk! De motor draait en mijn lichaam is zich aan het aanpassen.

Werd er helemaal beetje emotioneel van en voelde de tranen opkomen. Het kan écht! Het fysieke gevecht is ergens goed voor, de mindfuck in mijn hoofd kan ik bedwingen. toewijding, doorzetting en vertrouwen. Ik mocht mij gaan opwarmen voor een sessie met Ken en liet op de crossfit-trainer de tranen de vrije loop. Voelde me gelukkig en bevrijd. Kreeg er zin in en zag mijzelf weer fit voor me. Dit was de start waarvan ik droomde en die we waar gemaakt hebben. Ben zo dankbaar en zó blij! Zaterdag een rustdag ( wordt pittig) en zondag weer trainen, nu alweer zin in.

Die weegangst zal nog wel even blijven. De eerste stappen zijn gezet en het blijkt dus gewoon te kunnen.