Ik wil het met jullie hebben over zweet, mijn zweet. En dat is een gek onderwerp, het is maar dat je het weet. 🙂

Inmiddels ruim een maand onderweg in de strijd en Daan & Kenneth zijn zó ontzetted lief geweest dat ik, ondanks de sluiting van de sportschool vanwege het Corona-drama, toch op mijn eigen tijden mag blijven sporten. Een surrealistische ervaring, helemaal alleen in de sportschool. Maar oh zo dankbaar voor deze kans. Op deze manier kan ik me ondanks alle beperkingen tóch aan ons plan houden en door blijven gaan. Dank jullie wel lieve Daan&Ken!

Maar goed, zweet dus. Ik was me er eigenlijk al een paar jaar niet meer bewust van, zweet. Ik zweette wel, maar dat was ongemakkelijk zweet. Zweet als ik me druk maakte, zenuwachtig was, me té snel moest inspannen, of gewoon zweet omdat ik het zo bloedverziekend heet had de hele tijd.

Ik had het namelijk áltijd heet. écht altijd. Midden in de winter bij 8 graden onder 0? Jur zat te zweten. En natuurlijk had dat allemaal te maken met mijn overgewicht. Natuurijk, dat wist ik wel en begreep ik ook, maar het gekke was; mijn zweet was alleen vocht. Het rook niet, het bleef ook niet in mijn kleding hangen. Kortom; het stonk niet. En dat was gek, maar dat wist ik toen niet. Zweten hoorde nu eenmaal bij me dacht ik. De één zweet, de ander niet of minder. En daarmee had ik het voor mijzelf verklaard en deed er ook niets mee.

Tot dus een paar dagen geleden. Ik was weer eens alleen helemaal stuk aan het gaan in de sportschool en ineens rook ik iets wat ik al járen niet had geroken! Zweet! Gadverdamme! Maar het was mijn eigen zweet en ik begon het te herkennen, ik begon het te waarderen. Yes! Ik rook mijzelf weer! hahaha! Wie had dat ooit gedacht? Ik werd blij dat ik mijzelf weer rook. ( sorry voor deze teksten, je mag afhalen als je wilt..)

Ook thuis werd er een beetje afkeurend op mijn blijdschap gereageerd. Schat, ik ruik mijn eigen zweet! ( eh.. hoezo vertel je me dit Jur? Ik ruik je ook hoor..).

Maar hoe kan dat nou? Hoe komt het dat ik ineens mijzelf weer “ruik”? Ik denk dat ik het antwoord moet zoeken in het veranderende metabolisme in mijn lijf. Mijn stofwisseling én stoelgang zijn enorm hard aan het werk en ik verbrand me suf. Ik voel me sinds een paar dagen ook voor het eerst in jaren “lichter”. Niet dat ik me minder zwaar voel, maar voel me lichter. Beweeg lichter.

Zou het zo kunnen zijn dat mijn lijf eindelijk alle giftige stoffen aan het uitscheiden is? Raak ik nu pas ál die ellende kwijt? Is dat het? Ik denk het. En heb mijzelf ervan overtuigd. Dat is het.

Dus, zo lang ik mijzelf ruik tijdens en ná het sporten, ben ik goed bezig.. Gek, hoe snel zoiets kan gaan.

Kenneth heeft me ooit verteld dat wanneer je zweet naar ammoniak ruikt, je eiwitten aan het verbranden bent en dat is niet goed. Dan heb je te weinig brandstof ( lees; koolhydraten) in je lijf.

Nu is het zo dat ik een voedingsschema volg waarbij ik véél meer eet dan ik gewend was en ik drink ook veel meer. Tijdens het sporten ( en dan met name cardio), zweet ik standaard ná 6;20 minuten (!) en blijft het stromen. En weet je wat me onlangs opviel?  Het zweet valt meestal in een heel mooi gelijkmatig patroon op de grond. Als een soort ritme, volgt het de beweging en door de bewegingen valt het op de grond, óók in een patroon.

En omdat ik nu helemaal alleen aan het sporten ben, is het lastig dit enthousiasme over te brengen op jullie, want ik herken dus patronen in mijn op de grond gevallen zweet! Ha! Word ik langzaam gek van die quarantaine, of hebben jullie dit ook?

Ik heb dus laatst een monster gezweet ! Serieus! Althans, ik zie hier een monster in. Dus besluit ik om sinds gisteren mijn zweet in de gaten te houden en dit te delen. Onder #zweetpatronen zal ik dit ook posten. Puur om de verveling tegen te gaan en uit álles iets positiefs te halen. Ben benieuwd naar jullie #zweetpatronen en wil jullie alle gezondheid en liefde wensen in deze rare tijden. Blijf fit en gezond!