De luiheid sloop erin. En ik weet niet hoe het met jullie is en jullie vergaat, maar ik vind deze huidige periode dierbaar verwarrend.

We zitten samen in een zogeheten “intelligente lockdown” en het is buiten prachtig weer. Het advies is binnen te blijven, maar hoe dan? Met twee kleine kids en dit weer is het gewoon bijna onmogelijk binnen te blijven. (lees: ze stuiteren letterlijk tot het plafond na drie dagen binnen..).

We zijn gelukkig gezegend met een achtertuin. Én een trampoline.. (zo nu blijkt de beste aankoop van de laatste jaren.., man dat ding heeft zijn geld driedubbel opgeleverd.) Maar mijn gedachten gaat ook uit naar de gezinnen met jonge kinderen die géén ruimte hebben, geen tuin, geen balkon. En waar het misschien niet allemaal koek en ei is. Of waar papa en mama elkaar de tent uit schreeuwen.. Ik moet er niet aan denken.. Maar het bestaat wel. Hoe hou je ál die mensen binnen? Niet dus. En dus zoeken mensen grenzen op. En elkaar.. Steeds dichterbij, steeds vaker. En dat merk ik zelf ook..

In het begin vond ik de term “het nieuwe normaal” vreselijk. Maar ik begrijp nu wel de inhoud. Het lijkt namelijk te wennen die social distance en nieuwe omgangsvormen. “in het begin” waren we erg streng en strikt met de handhaving van de regels en adviezen. Ruwe handen, bezoek werd geweerd, afspraken afgezegd en de sociale contacten tot een minimum beperkt. Maar dat verandert dus langzaam..

Vandaag is het 21 april 2020 en vanavond horen we om 19 uur van onze regering wat “we” gaan doen en mogen doen. Maar ondertussen zie ik hier in en rond ons eigen huis de regels al vervagen. Oma komt weer wat vaker langs en die afstand bewaren lukt dan toch nét even niet als ze samen naar het kippenhok lopen. Opa komt helpen in de tuin en staat toch ineens al schoffelend naast je. De lunch nuttig je samen buiten op het terras en je geeft elkaar toch dat kopje thee aan. Schoonzus en broer kom je tegen op straat ( want ja, die wonen gelukkig erg dichtbij) en toch sta je op korte afstand van elkaar om toch maar elkaars energie te voelen.

Corona lijkt ver weg en dus is het niet “top of mind” de hele dag. Tot je de tv aanzet natuurlijk. En omdat het niet “top of mind” is, vervaagt het in de dagelijkse dingen. Het online naar school gaan van onze dochter is al normaal en we zijn de hele dag samen. Soms werkt mama boven en geeft ze daar 4x per week online yogales en soms werkt papa een dag op zolder. Dát is voor ons inmiddels “het nieuwe normaal”. En de kids passen zich moeiteloos aan en genieten zichtbaar van de tijd samen en de qualitytime.

En stiekem genieten wij er ook van. Het is ene bijzondere tijd waarin we zoveel tijd hebben en toch het gevoel tijd tekort te komen. Blijft raar. Creativiteit komt in huis tot ontploffing en de plannen en ideetjes worden steeds mooier en zonniger.

Dus het rare, het dubbele, het gekke is wel; voel me niet gevangen en opgesloten en geniet zo ongelooflijk intens van de tijd die we nu samen hebben en kunnen doorbrengen. Kids groeien als kool op zo lijkt het en we hebben onze corona-draai wel gevonden. En met die draai sluipt ook de luiheid er een beetje in..

Je rommelt in en om het huis, hebt soms dagenlang dezelfde joggingbroek aan en doet zelfs video-meetings ( ja, had daar maar aandelen van gekocht in december 2019..) in je smoezelige joggingbroek met een nette polo er boven. ( Immers, de onderkant ziet niemand , als je je webcam goed hebt afgesteld..).

En die luiheid sloop ook in mijn dagelijkse trainingen en eet-patroon. Kenneth kon en mocht niet naar Smile dus was op mijzelf aangewezen voor de trainingen. En ik ben dan lui, zo kom ik er achter. Deed erg veel ( te veel volgens Kenneth) Cardio trainingen en deed telkens hetzelfde rondje apparaten… En dus werd mijn lijf lui en paste zich aan. En werd niet geprikkeld.. Dat is toch gek. Train je elke dag, tot kletsnatte shirts aan toe en voel je je afgemat, maar toch voelt je lijf lui en gemakzuchtig.

Totdat Kenneth weer mocht komen! Hij knalde er een circuit in en in tijd van 1 uur had ik meer spieren gebruikt dan in de afgelopen 3 weken! Man man man, wat een beul! Maar het voelde zó fijn! De smaak weer volop te pakken en ineens weer in staat mijzelf uit te dagen, ook al sport ik alleen. Thx maatje!

En dat is dus allemaal verwarrend én dankbaar. Opeens even we allemaal in het “nieuwe normaal” en passen we ons zo goed als het gaat aan. Tegelijkertijd verlangen we nog steeds naar het “oude normaal” en schuren we langzaam tegen versoepelde maatregelen, zonder dat die al doorgevoerd zijn vanuit Den Haag. Ik vind het verwarrend. Want ik wil dat het deels blijft zoals het nu is en deels weer wordt zoals het was. Mensen zijn nu véél begripvoller, hebben rust, maken zich minder druk, nemen de tijd voor elkaar en anderen en zijn véel liever. En anderzijds mis ik het échte contact met andere mensen. Ik ben een knuffelkont, geef ik eerlijk toe. En dat mis ik. Die afstand vind ik niks aan. Ik mis dat. Ik mis dichtbij elkaar zijn en zonder nadenken een hand geven of een knuffel.

Maar goed, vanavond horen we meer. Of toch niet?… We zullen het zien. Hou vol mensen en blijf vooral lief. Ik hoop dat jullie ook het voornemen hebben een deel van het nieuwe normaal aan te pakken en vol te houden, ook ná de “crisis”,. Ik ben fan van een gedeelte van dat nieuwe normaal.

Take care. Love all.

 

7 weken later..

Hoi allemaal, we zijn inmiddels 7 weken verder. Alsof we niet beter weten is ons leven totaal veranderd. En het is enerzijds inspirerend om te zien hoe iedereen zich zo snel aanpast, en tegelijkertijd is het héél verdrietig wat er gebeurt.

Gisteren was ik met onze dochter Meggie Siem in een speeltuintje en terwijl ze op de wipwap zat, kwam er een klein jongetje heel blij op haar afrennen. Het ventje was net 2 jaar en even “ontsnapt” aan de aandacht van zijn papa. Het mannetje was zó blij een ander kindje te zien en rende op Meggie af. Meggie, hoog op de WipWap zei ineens: Pap, dat kindje toch véél te dichtbij?….. En ik voelde spontaan een traan opkomen. Ze is 4 jaar. En groeit op in deze tijd. In een gezin waar het draait om aandacht, liefde, plezier, knuffels en stoeien. En ook al betrekken we haar in alles, je ziet toch dat die kleintjes alles op hun eigen manier verwerken, een plekje geven en er mee dealen. Ik schrok ervan. Potverdikke.

En ondertussen ben ik toch nog steeds een “dikke” bofkont dat ik 6x per week naar Smile Sport kan gaan om te trainen en de ingeslagen weg te volgen. En het koste me de laatste twee weken meer moeite dan anders. Het voelde eenzaam en dat had een paar redenen. Daan was ziek ( héél ziek) en dus kon ook Kenneth niet naar de sportschool komen. Thuis bij ons is de boel ook flink opgeschud ( beide ZZP en beiden volledig zonder opdracht huis, en ook yogaschool van Denise verplicht dicht). Alle hens aan dek dus en drukke dagen met twee kinderen, waarvan er eentje erg veel aandacht vraagt en les van ons krijgt.

Het sporten werd dus overdag erg lastig en kwam er eigenlijk pas van wanneer de kids op bed lagen. Zo rond 19:30 uur. Dan pakte ik mijn tas en liep, al wat vermoeid, naar de auto. Rond 20:00 was ik dan biJ Smile Sport en begon ik mijn routine.

Opwarmen op de loopband ( 30 minuten 6km/uur, 6% stijging) of crosstrainer ( 25 minuten, interval en level 12). En daarna óf krachttraining, óf nog meer Cardio ( ik train om en om).

En het werd saai. Het was vaak donker en mijn lijf voelde vaak moe van de te korte nachten en intsensieve dagen, want, hoe meer tijd we hebben, hoe meer we het gevoel hebben tijd tekort te komen.. Gek fenomeen.

Maar ik stond dus vaak rond 21:00 te gapen in de sportschool en merkte eigenlijk ook dat het niet veel met mijn lijf, en dús ook hoofd deed. Ik viel niet veel af en was eerder moe dan daarvoor. Wel hield ik keurig de app bij waarin ik opschreef wat ik at en dronk op een dag ( ik mocht toen 1753 KcAl per dag tot me nemen) en vroeg aan Kenneth: Hoe an het dat het niet zo hard gaat als ik dacht. Ten slotte train ik 6x per week zeker 1,5 uur per dag..

Kenneth, inmiddels thuis, moest daar over nadenken en adviseerde me terug te gaan naar max 1500 KcAl per dag. En dus zo geschiedde. De laatste 1,5 week moet ik het doen met die 1500 en train ik mijzelf suf.  Doorweekt shirt elke dag, moe en slapen als een malle. Voel me goed in mijn hoofd en de ideetjes beginnen weer te komen en te stromen. Dus wie weet waar dit toe gaat leiden.

Ik weet niet hoeveel ik afgevallen ben, maar eind van deze week gaan we vast weer meten. Het grappige is dat ik bij de laatste meting erg veel vet was verloren en spieren was aangekomen. Een netto-resultaat dat dus wat tegen viel, maar inzoomend toch hoopvol was.

En hoe ik dan die saaie, donkere, eenzame avonden in de sportschool doorbreng? Daar heb ik een trucje voor gevonden: Netflix! Ha! Inmiddels heb ik de volledige serie Stranger Things gekeken bij Smile ( mijn vrouw vond dat geen leuke serie, ik wel. 🙂 , dus keek ik hem bij smile, tijdes de cardio trainingen.)

Weet niet of jullie dit ook wel eens doen, maar het was voor mij een openbaring. Ik werd minder moe van mijzelf en kon langer en harder doorgaan. Door de afleiding denk ik. Maar of het “goed” is? Geen idee. Zal het morgen aan Kenneth vragen, dan begint onze training samen weer Op gepaste 1,5 meter afstand van elkaar..

Benieuwd hoe het jullie vergaat! Blijf gezond, lief voor elkaar en zorg voor elkaar. We gaan het redden!