7 weken later..

Hoi allemaal, we zijn inmiddels 7 weken verder. Alsof we niet beter weten is ons leven totaal veranderd. En het is enerzijds inspirerend om te zien hoe iedereen zich zo snel aanpast, en tegelijkertijd is het héél verdrietig wat er gebeurt.

Gisteren was ik met onze dochter Meggie Siem in een speeltuintje en terwijl ze op de wipwap zat, kwam er een klein jongetje heel blij op haar afrennen. Het ventje was net 2 jaar en even “ontsnapt” aan de aandacht van zijn papa. Het mannetje was zó blij een ander kindje te zien en rende op Meggie af. Meggie, hoog op de WipWap zei ineens: Pap, dat kindje toch véél te dichtbij?….. En ik voelde spontaan een traan opkomen. Ze is 4 jaar. En groeit op in deze tijd. In een gezin waar het draait om aandacht, liefde, plezier, knuffels en stoeien. En ook al betrekken we haar in alles, je ziet toch dat die kleintjes alles op hun eigen manier verwerken, een plekje geven en er mee dealen. Ik schrok ervan. Potverdikke.

En ondertussen ben ik toch nog steeds een “dikke” bofkont dat ik 6x per week naar Smile Sport kan gaan om te trainen en de ingeslagen weg te volgen. En het koste me de laatste twee weken meer moeite dan anders. Het voelde eenzaam en dat had een paar redenen. Daan was ziek ( héél ziek) en dus kon ook Kenneth niet naar de sportschool komen. Thuis bij ons is de boel ook flink opgeschud ( beide ZZP en beiden volledig zonder opdracht huis, en ook yogaschool van Denise verplicht dicht). Alle hens aan dek dus en drukke dagen met twee kinderen, waarvan er eentje erg veel aandacht vraagt en les van ons krijgt.

Het sporten werd dus overdag erg lastig en kwam er eigenlijk pas van wanneer de kids op bed lagen. Zo rond 19:30 uur. Dan pakte ik mijn tas en liep, al wat vermoeid, naar de auto. Rond 20:00 was ik dan biJ Smile Sport en begon ik mijn routine.

Opwarmen op de loopband ( 30 minuten 6km/uur, 6% stijging) of crosstrainer ( 25 minuten, interval en level 12). En daarna óf krachttraining, óf nog meer Cardio ( ik train om en om).

En het werd saai. Het was vaak donker en mijn lijf voelde vaak moe van de te korte nachten en intsensieve dagen, want, hoe meer tijd we hebben, hoe meer we het gevoel hebben tijd tekort te komen.. Gek fenomeen.

Maar ik stond dus vaak rond 21:00 te gapen in de sportschool en merkte eigenlijk ook dat het niet veel met mijn lijf, en dús ook hoofd deed. Ik viel niet veel af en was eerder moe dan daarvoor. Wel hield ik keurig de app bij waarin ik opschreef wat ik at en dronk op een dag ( ik mocht toen 1753 KcAl per dag tot me nemen) en vroeg aan Kenneth: Hoe an het dat het niet zo hard gaat als ik dacht. Ten slotte train ik 6x per week zeker 1,5 uur per dag..

Kenneth, inmiddels thuis, moest daar over nadenken en adviseerde me terug te gaan naar max 1500 KcAl per dag. En dus zo geschiedde. De laatste 1,5 week moet ik het doen met die 1500 en train ik mijzelf suf.  Doorweekt shirt elke dag, moe en slapen als een malle. Voel me goed in mijn hoofd en de ideetjes beginnen weer te komen en te stromen. Dus wie weet waar dit toe gaat leiden.

Ik weet niet hoeveel ik afgevallen ben, maar eind van deze week gaan we vast weer meten. Het grappige is dat ik bij de laatste meting erg veel vet was verloren en spieren was aangekomen. Een netto-resultaat dat dus wat tegen viel, maar inzoomend toch hoopvol was.

En hoe ik dan die saaie, donkere, eenzame avonden in de sportschool doorbreng? Daar heb ik een trucje voor gevonden: Netflix! Ha! Inmiddels heb ik de volledige serie Stranger Things gekeken bij Smile ( mijn vrouw vond dat geen leuke serie, ik wel. 🙂 , dus keek ik hem bij smile, tijdes de cardio trainingen.)

Weet niet of jullie dit ook wel eens doen, maar het was voor mij een openbaring. Ik werd minder moe van mijzelf en kon langer en harder doorgaan. Door de afleiding denk ik. Maar of het “goed” is? Geen idee. Zal het morgen aan Kenneth vragen, dan begint onze training samen weer Op gepaste 1,5 meter afstand van elkaar..

Benieuwd hoe het jullie vergaat! Blijf gezond, lief voor elkaar en zorg voor elkaar. We gaan het redden!