De luiheid sloop erin. En ik weet niet hoe het met jullie is en jullie vergaat, maar ik vind deze huidige periode dierbaar verwarrend.

We zitten samen in een zogeheten “intelligente lockdown” en het is buiten prachtig weer. Het advies is binnen te blijven, maar hoe dan? Met twee kleine kids en dit weer is het gewoon bijna onmogelijk binnen te blijven. (lees: ze stuiteren letterlijk tot het plafond na drie dagen binnen..).

We zijn gelukkig gezegend met een achtertuin. Én een trampoline.. (zo nu blijkt de beste aankoop van de laatste jaren.., man dat ding heeft zijn geld driedubbel opgeleverd.) Maar mijn gedachten gaat ook uit naar de gezinnen met jonge kinderen die géén ruimte hebben, geen tuin, geen balkon. En waar het misschien niet allemaal koek en ei is. Of waar papa en mama elkaar de tent uit schreeuwen.. Ik moet er niet aan denken.. Maar het bestaat wel. Hoe hou je ál die mensen binnen? Niet dus. En dus zoeken mensen grenzen op. En elkaar.. Steeds dichterbij, steeds vaker. En dat merk ik zelf ook..

In het begin vond ik de term “het nieuwe normaal” vreselijk. Maar ik begrijp nu wel de inhoud. Het lijkt namelijk te wennen die social distance en nieuwe omgangsvormen. “in het begin” waren we erg streng en strikt met de handhaving van de regels en adviezen. Ruwe handen, bezoek werd geweerd, afspraken afgezegd en de sociale contacten tot een minimum beperkt. Maar dat verandert dus langzaam..

Vandaag is het 21 april 2020 en vanavond horen we om 19 uur van onze regering wat “we” gaan doen en mogen doen. Maar ondertussen zie ik hier in en rond ons eigen huis de regels al vervagen. Oma komt weer wat vaker langs en die afstand bewaren lukt dan toch nét even niet als ze samen naar het kippenhok lopen. Opa komt helpen in de tuin en staat toch ineens al schoffelend naast je. De lunch nuttig je samen buiten op het terras en je geeft elkaar toch dat kopje thee aan. Schoonzus en broer kom je tegen op straat ( want ja, die wonen gelukkig erg dichtbij) en toch sta je op korte afstand van elkaar om toch maar elkaars energie te voelen.

Corona lijkt ver weg en dus is het niet “top of mind” de hele dag. Tot je de tv aanzet natuurlijk. En omdat het niet “top of mind” is, vervaagt het in de dagelijkse dingen. Het online naar school gaan van onze dochter is al normaal en we zijn de hele dag samen. Soms werkt mama boven en geeft ze daar 4x per week online yogales en soms werkt papa een dag op zolder. Dát is voor ons inmiddels “het nieuwe normaal”. En de kids passen zich moeiteloos aan en genieten zichtbaar van de tijd samen en de qualitytime.

En stiekem genieten wij er ook van. Het is ene bijzondere tijd waarin we zoveel tijd hebben en toch het gevoel tijd tekort te komen. Blijft raar. Creativiteit komt in huis tot ontploffing en de plannen en ideetjes worden steeds mooier en zonniger.

Dus het rare, het dubbele, het gekke is wel; voel me niet gevangen en opgesloten en geniet zo ongelooflijk intens van de tijd die we nu samen hebben en kunnen doorbrengen. Kids groeien als kool op zo lijkt het en we hebben onze corona-draai wel gevonden. En met die draai sluipt ook de luiheid er een beetje in..

Je rommelt in en om het huis, hebt soms dagenlang dezelfde joggingbroek aan en doet zelfs video-meetings ( ja, had daar maar aandelen van gekocht in december 2019..) in je smoezelige joggingbroek met een nette polo er boven. ( Immers, de onderkant ziet niemand , als je je webcam goed hebt afgesteld..).

En die luiheid sloop ook in mijn dagelijkse trainingen en eet-patroon. Kenneth kon en mocht niet naar Smile dus was op mijzelf aangewezen voor de trainingen. En ik ben dan lui, zo kom ik er achter. Deed erg veel ( te veel volgens Kenneth) Cardio trainingen en deed telkens hetzelfde rondje apparaten… En dus werd mijn lijf lui en paste zich aan. En werd niet geprikkeld.. Dat is toch gek. Train je elke dag, tot kletsnatte shirts aan toe en voel je je afgemat, maar toch voelt je lijf lui en gemakzuchtig.

Totdat Kenneth weer mocht komen! Hij knalde er een circuit in en in tijd van 1 uur had ik meer spieren gebruikt dan in de afgelopen 3 weken! Man man man, wat een beul! Maar het voelde zó fijn! De smaak weer volop te pakken en ineens weer in staat mijzelf uit te dagen, ook al sport ik alleen. Thx maatje!

En dat is dus allemaal verwarrend én dankbaar. Opeens even we allemaal in het “nieuwe normaal” en passen we ons zo goed als het gaat aan. Tegelijkertijd verlangen we nog steeds naar het “oude normaal” en schuren we langzaam tegen versoepelde maatregelen, zonder dat die al doorgevoerd zijn vanuit Den Haag. Ik vind het verwarrend. Want ik wil dat het deels blijft zoals het nu is en deels weer wordt zoals het was. Mensen zijn nu véél begripvoller, hebben rust, maken zich minder druk, nemen de tijd voor elkaar en anderen en zijn véel liever. En anderzijds mis ik het échte contact met andere mensen. Ik ben een knuffelkont, geef ik eerlijk toe. En dat mis ik. Die afstand vind ik niks aan. Ik mis dat. Ik mis dichtbij elkaar zijn en zonder nadenken een hand geven of een knuffel.

Maar goed, vanavond horen we meer. Of toch niet?… We zullen het zien. Hou vol mensen en blijf vooral lief. Ik hoop dat jullie ook het voornemen hebben een deel van het nieuwe normaal aan te pakken en vol te houden, ook ná de “crisis”,. Ik ben fan van een gedeelte van dat nieuwe normaal.

Take care. Love all.