Ja, je leest het goed…. de moed was ( ja was, niet is..) me in de schoenen gezakt vorige week..  Ik zal uitleggen waarom.

Je hoort wel eens zeggen; wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. En de grap is; ik wil niet mooi zijn, alleen maar gezond en fit. En toch lijd je dan ook vaak pijn. Het is, zeker in mijn geval, een super lange weg die ik af te leggen heb en zowel fysiek als mentaal moet ik van ver komen.

De afgelopen weken ben ik een absolute bofkont geweest. Ik mocht, zo vaak als ik wilde, naar de sportschool om aan mijn “herstel” te werken. En dat doe ik nu al ruim 8 weken. 6x per week, hondstrouw en gedisciplineerd, 6x per week 1,5 keihard trainen. Kracht én cardio. Om en om. En het voelt super goed. Slaap als een malle, eet goed, vaak en gezond. Drink méér dan voldoende water. Ik voelde me goed, mijn hoofd voelde lekker en mijn lijf ook. Kleding begon weer beter te passen. Kortom; Zit er lekker in.

En toen kwam daar 23 april. Kenneth was er niet en ik besloot om zelf maar weer eens op de weegschaal te gaan staan. De weegschaal die je hele lijf “doormeet” als het ware. Die super confronterende weegschaal, de haat/liefde weegschaal. Die.

Ik voerde zorgvuldig de juiste data van leeftijd, lichaamstype, lengte in en stond vol spanning te wachten terwijl de machine aangaf bezig te zijn met mijn lijf te inspecteren. De piep klonk en angstvallig ( tja, dat heb ik met weegschalen), keek ik omlaag naar het display. Stond dat daar écht? , ik woog éxact hetzelfde als 4 weken geleden. 4 weken! dat zijn in mijn geval 24 bezoeken van 1,5 aan de sportschool! 24 x intensief trainen en spartaans leven… Dat kan toch niet? ging er een seconde door mijn hoofd. Wachten op het alles vertellende “bonnetje” dat de weegschaal uitspuugt. Ik móet dan wel erg in spiermassa zijn gegroeid dacht ik nog.

Het bonnetje rolde er uit en ik keek naar de data. In mijn telefoon toverde ik het bonnetje van 4 weken geleden naar voren en wat bleek? Álle data waren éxact hetzelfde als 4 loodzware weken geleden. éxact! Dit kán toch niet? In mijn hoofd schoten allerlei vragen, scenario’s, verklaringen, twijfel, angst, opgeven.. Alles in slechts enkele seconden. En ik moest nog beginnen aan mijn training van die dag. Maar waarom zou ik? Het heeft geen nut. Het heeft geen zin. Ik ben voor Jan … in de weer geweest. Ik stond letterlijk op het punt de handdoek in de ring te gooien, dáár, ter plekke. De moed zonk me razendsnel in de schoenen.. En het voelde zwaar. Ik voelde zwaar. Mijn lijf voelde zwaar. Hoe kan dat nou?

Die avond trainde ik op halve kracht en het bleef maar door mijn hoofd spoken. Hoe kan dat nou? De tranen rolden over mijn wangen gedurende de hele training. Zoveel discipline, toewijding en energie als ik er in had gestoken. De ruimte die ik krijg van thuis om dit te kunnen doen, de tijd die ik er in stop en de verandering die het in mijn leven teweeg brengt. Was het dan allemaal voor niks?

Thuis gekomen stuurde ik coach Kenneth een neerslachtig bericht. Ik deelde de harde data van zijn weegschaal en zei dat ik het even niet meer zo goed wist. Kenneth reageerde onverwacht en schreef: Geen paniek, we kijken er morgen samen naar! En zijn woorden gaven troost en rust. Ook Denise gaf aan, terwijl ze zag dat ik er doorheen zat; Jur, je bent goed bezig, hou vol! Het komt goed! Ik ging heerlijk slapen.

De volgende ochtend kwam ik bij de sportschool aan en Kenneth en Daan kwamen tegelijk aan. Ik had een goede nacht gedraaid en was weer positief gestemd. Had er weer zin in en had, onderbewust, gekozen om door te zetten en iet op te geven. Dat zou té makkelijk zijn. En juist daar had ik niet voor gekozen.

Samen keken we naar de data. Ik kreeg, terecht, op mijn kop. Je mag nóóit meer zelf op die weegschaal gaan staan! Altijd met één van ons. Het liedje van Tino Martin klonk door mijn hoofd: Ze heeft gelijk. Daan en Ken hadden er ook over nagedacht en probeerden te verklaren waarom er in 4 weken tijd niets was gebeurd, fysiek gezien. En de verklaring die we constateerden was redelijk eenvoudig. Mijn metabolisme (stofwisseling) zit letterlijk op slot. Mijn lijf zit na al die jaren op slot en die maak je dus niet ff los door keihard en regelmatig te sporten. Kennelijk. Daarnaast had ik de laatste 4 weken, door omstandigheden, álleen getraind. Elke dag. En ik had té eentonig en te licht getraind zo bleek na analyse. Wat zit een lichaam toch ingenieus in elkaar. En wat zit het toch op sommige momenten, ingewikkeld in elkaar. Mijn lijf was dus zelfs qua training in slaap gesust.. Ongelooflijk..

Daan stelde een reset van mijn lijf voor. Een detox van 9 dagen die alles weer even reset. Kenneth gaf aan dat we vanaf die dag nóg intensiever zouden gaan trainen. Ik had mijn krachttraining té licht gedaan en had téveel aan Cardio gedaan.. Ja, téveel, te lang. En dat is kennelijk, voor het lichaamstype dat ik heb, niet goed en werkt averechts… Kak.

Ook gaf Ken aan dat we bewust de eerste 8 weken “licht” getraind hadden om blessures te voorkomen en dus uitval te voorkomen. Nou dat heeft gewerkt. Mijn lijf reageert goed op  trainen. En dat we vanaf die dag hárder gingen trainen heb ik geweten… De tandjes. De krachttraining was zeer intensief en loodzwaar. Trillende spieren, een lijf dat tot de max moest gaan om het gewicht te verstouwen.. Heerlijk! Het gevoel naderhand was ook werkelijk anders. Mijn lijf had even op zijn donder gekregen. ” We gaan spieren opbouwen” zei Kenneth. En die spieren vreten je vet op.  En na de training neem je eiwitten die je spieren laten groeien. Je blijft een oermens.. 🙂

En dus zit ook hier weer een les in. Ik mag niet focussen op gewicht, getallen, data. Ik moet blijven voelen. In het hoofd en in mijn lijf. En als dat goed voelt, zit ik op de goede weg. De getallen komen vanzelf goed. Ik laat het los. Althans, dat probeer ik. Want als je zoals ik, je hele leven al vecht tegen gewicht en overgewicht, is dat een soort sluimerende rotzak. Hij komt altijd wel ff om de hoek kijken. Als je langs een winkelruit loopt en jezelf toevallig toch ziet. Als je dat leuke shirt uit de kast pakt die toch nét niet lekker zit, als je achter je kind aan rent en na 50 meter denkt; zo dan.. pff.. En toch probeer ik het los te laten. Ik ga weer voor gevoel. Ik laat de data los. We gaan de komende 3 maanden dus ook gewoon niet wegen en meten. Alleen slim en verantwoord trainen. En zo blijkt ook maar weer eens te meer het belang van goede begeleiding. Je kunt het dus niet alleen. Je hebt experts en ervaringsdeskundigen nodig die je goed begeleiden in het hele proces. En die snappen wat een lijf doet en hoe het reageert. Ik ben dankbaar.