Buiten doet de zomer met een noodgang zijn intrede en het lijkt wel steeds warmer te worden.

Ik kan me niet herinneren dat we al zó vroeg in het jaar zoveel hebben buiten gezeten. Als dit een voorbode is van wat komen gaat..

Nederland lijkt wel van slag, demonstrerende mensen die hun stem laten horen tegen racisme én tegen de maatregelen die zijn opgelegd door onze overheid. Volwassen mannen die op vaderdag de strijd aangaan met de politie, omdat ze ff geen voetbalwedstrijd hebben waar ze kunnen rellen. Het is verdrietig, het is negatieve energie en dat is zonde.

De regels lijken, soms onnavolgbaar, sneller versoepeld te gaan worden als het gaat om maximale aantallen in bepaalde branches. Mits de 1,5 meter regel wordt gehanteerd. Vraag me tegelijkertijd af hoe ze dit voor zich zien.. Iedereen “denkt” we kunnen weer en de uitbater van restaurant, strandtent, bioscoop, theater denkt: Hoe dan? We gaan zien hoe zich dit ontwikkelt.

Tegelijkertijd merken we dat de energie weer begint te stromen. De sport-lessen beginnen vol te lopen, mensen krijgen weer ruimte en zin om iets te gaan ondernemen. Iedereen wil er op uit. Uit die lockdown, de straat op, het strand op, de duinen en sportschool in.

Het blijft bijzonde rom te zien hoe we ” het nieuwe normaal” met elkaar adopteren en onderdeel laten zijn van onze dagelijkse routine. Ineens, in drie maanden tijd, kijk je niet meer om als je iemand met ene mondkapje zie lopen of fietsen. We accepteren het en gaan door.

We lijken de crisis en de gevolgen sneller te willen omarmen, om maar weer door te gaan en kunnen. Dat is mooi om te zien. De mens is flexibel en weerbaar. De mens wil de energie weer laten stromen. Nieuwe vormen bedenken, nieuwe regels, nieuwe economie. Maakt niet uit, als het maar stroomt. Want als het niet stroomt, gaat het ophopen.

Zo ook in ons lijf. De energie moet blijven stromen. En voor een ieder stroomt de energie anders en de behoefte is voor iedereen anders. Maar je wéét en voelt voor jezelf wanneer de energie “goed” stroomt. Dat weet je diep van binnen. En dat binnenste komt nu weer boven drijven. We zijn even helemaal terug gezet. Fysiek en mentaal.

En het is mooi te zien dat vanuit die basisbehoefte om energie te laten stromen, allerlei dingen ontstaan die wel nu makkelijk accepteren en omarmen, waarvan we drie maanden geleden dachten: Dat kan ik me niet voorstellen. En toch is het zo.

Wat de toekomst brengt weet niemand. Of we een “2e golf” krijgen of nóg zo’n pandemie in de komende jaren? Niemand die het weet. Maar wat we wél weten is dat we allemaal behoefte hebben aan energie. Van elkaar, van jezelf. En laten we die energie opzoeken in onszelf en weer zoveel als gaat, binnen de beperkingen, delen met elkaar. Want dát is de mooiste energie die er is en van daaruit ontstaan de meest fantastische dingen.

We wensen jullie mooie zomerse weken en laad je batterij goed op. Omarm wat er is en sta open voor wat komen gaat. Wij zien er naar uit om jullie straks weer allemaal opnieuw te begroeten en leren kennen.

Fijne zomer! Blijf gezond en zo fit als je kunt.

Live the life you love, love the life you live.

Hi, dat was even een writer’s block. Even een schrijf-quarantaine. 🙂 En eigenlijk gebeurde het vanzelf dat ik een paar weekjes niets uit mijn hoofd en toetsenbord kreeg. Het zat even vast zo leek het.

Nu ben ik exact drie maanden “in training” voor een gezonder lijf en hoofd. En het zijn drie gekke maanden geweest. U weet er alles van. En ondanks alle tegenslagen, twijfel, angst, onzekerheid die deze periode met zich mee brengt, motiveer ik mijzelf nog steeds 6 dagen per week actief te zijn, waarbij een bezoek aan de sportschool ook zeker 4 x per week niet ontbreekt. Inmiddels ook al drie maanden bezig met het aanpassen van de “leefstijl”, dus bewust eten, vaker eten, gezonder eten. het zit helemaal in mijn systeem.

En toch “zie” ik niet zoveel veranderen. Heb nu niet de indruk dat ik zoveel ben afgevallen of dat het lijf soepeler wordt. En dat frustreerde in het begin best wel erg moet ik zeggen. Toen kwam daar die bizarre meting waar ik eerder over schreef. De data gaf aan dat ik eigenlijk twee maanden voor Jan L.. had getraind. We waren geen centimeter opgeschoten. En vanaf dat moment heb ik het losgelaten. Echt losgelaten.

Begrijp het niet verkeerd; Ben dolgelukkig weer dat sportritme te pakken te hebben. Mijn hoofd is leeg, ruim en opgeruimd. Het lijf begint per dag sterker te worden en ik merk dat ik krachtiger wordt. Ik sta letterlijk weer “steviger” in mijn schoenen, en het woord steviger wilde ik er juist uit hebben. Althans dat dacht ik. Maar steviger is dus niet altijd een negatief woord. 🙂

In het begin lag de focus op de bekende parameters: Afvallen in kilo’s, spieren kweken in kilo’s, voedsel monitoren in Kcal, omvang minder in cm’s, krachttraining op maximale uitdaging, etc etc. En dat heb ik nu al een paar weken losgelaten, en dat voelt heel erg bevrijdend. En het voelt “licht”.

Want als ik er op terugkijk en terug denk, is er niets veranderd. Toen ik niet lekker in mijn vel zat, lag de druk op mijn gewicht, het niet-sporten, de sores en de uitdagingen van het leven. Toen ik weer begon te sporten, lag de druk nog steeds op gewicht, sporten en moest ik dealen met de sores die de Corona crisis met zich mee bracht en alle uitdagingen die er bij kwamen. Dus dat móest ik loslaten, die druk móest er vanaf. Want zoals mijn moeder vroeger zei: als je bereid bent iets écht los te laten, komt het naar je toe. En wat bleek? Dat is ook zo.

Sinds ik me niet meer “druk” maak over gezonder worden en afvallen, gaat het vanzelf. Ik heb weer plezier in eten, heb super veel plezier in sporten en leg ook daar de druk niet op. De ene dag gaat het super fijn en maak ik het zwaar voor mijzelf, de volgende dag ben ik wat moe en leg ik de lat wat lager. En dat is ok merk ik. Ik zit letterlijk én figuurlijk steeds lekkerder in mijn vel.

Mijn hoofd maakt zich niet druk om de getallen en deadlines, mijn lijf reageert door steeds beter te verbranden en beter met de energie om te gaan en ik voel dat mijn zie zich weer meer en meer laat zien. Ik kom letterlijk langzaam weer terug in mijn kracht.

Het is een bijzondere reis, en een gekke, want ik maak hem alleen. Ik deel thuis uiteraard wat ik voel en denk, maar bij Smile Sport ben ik alleen, geen mensen, geen leden, af en toe Daan en Ken voor PT of samen sporten, maar de reis maak ik alleen. En ja, in het begin voelde het ook eenzaam, omdat die druk erop zat voor mijzelf. Maar nu die druk eraf is, is het niet meer eenzaam, maar voelt het als een bijzondere reis die ik met mijn lijf maak. En dús ook met mijn hoofd en ziel.

Ik ben een dankbaar wezentje en benieuwd of en hoe jullie dit beleven in deze tijden en hoe jullie ervaring is.