Op 1 maart 2020 begon een avontuur, eerst was het een “afval-race”, toen werd het een “fit-challenge”. En toen bleek dat mijn lijf bijzonder in elkaar zat en het afvallen super langzaam, ging, veranderde mijn mindset en lag de focus niet meer op fit worden, afvallen, sterker worden, maar veranderde dit in: “ik zit lekker in mijn vel én in mijn hoofd”. Ik maakte er voor mijzelf van dat alle inspanningen en trainingen goed zijn geweest voor mijn hoofd en mindset.  En dat is ook al een mooi bereik, toch?

En de finishlijn hadden we ( coach Kenneth en ik) toch helder gesteld; 15 juli. Op 15 juli zou ik weer “strak in mijn vel” en “superfit” zijn. Maar niets is minder waar. En toch hebben we er werkelijk álles aan gedaan. álles. Bijzonder hoe lichaam en geest werken en samenwerken.

De afgelopen maanden waren natuurlijk gewoon raar. Laten we wel zijn. Ik was nog niet begonnen met sporten en de sportscholen moesten dicht. Gelukkig kreeg ik een sleutel en mocht ik doorsporten. Alleen, solo, afgezonderd, soms met Kenneth op gepaste afstand. Met de hulp op afstand stond ik er alleen voor, wat logisch was gezien de maatregelen en situatie.

Mijn leven ging op zijn kop. Vaak eten, super gezond eten, meer en beter slapen, 6x per week naar de sportschool, strak regime. Mindset ging op gezond worden, in lijf én hoofd. Maar die finishlijn die we afspraken, ga ik wel halen, alleen in een andere vorm dan we hadden gedacht. En is dat erg? Nee hoor. Vind ik dat vervelend? Ja, best wel. Had ik iets anders verwacht? jazeker. Heb ik er álles aan gedaan? Ook dat zeer zeker. Maar is het erg? Nee.

Zoals ik eerder schreef lag de focus op getallen, data, schema’s, kilo’s, omvang. Maar ik vergat het meest belangrijke: Mijn mindset.

Ja, ik ben sterker geworden, véél sterker. Mijn spieren zijn gegroeid en in massa ben ik dus gegroeid ( klinkt gek als je af wilt vallen..). Door die spiergroei beweeg ik soepeler en is het leven makkelijker, ook al moet ik die massa wel meeslepen. En spiermassa verbruikt energie toch? 🙂

Ik slaap beter en rustiger, ben leuker thuis, ben een meer sportieve papa, heb véél meer energie dan de afgelopen 4 jaar. Maar ben ik fysiek veranderd? Nee, niet echt. Je “ziet” het niet aan me dat ik al 4 maanden zo intensief sport en train. En dat vind vooral mijn omgeving “gek”.

Maar de belangrijkste verandering zie je niet aan de buitenkant, die zit in mijn koppie. Ik sta weer “open” en er is weer ruimte in mijn hoofd. Ik zit mijzelf niet meer zo in de weg als eerst. Er stromen weer ideeën en er komen weer plannen. Dáár zit mijn winst.

En dat was een heel traject. Het voelde als een spelletje Monopoly of ganzenbord.  Je begint vol goede moed en richt je op je dobbelstenen. Zo vaak mogelijk “6” gooien en zsm naar de finish. Maar onderweg krijg je te maken met verrassingen. Opdrachten, tegenslagen, terugzettingen, pauzes, struikelblokken  etc. En toch gaat het uiteindelijk niet om het winnen, maar om het spelletje en het plezier dat je er samen in hebt. Dat heb ik geleerd.

En zoals mijn vader gisteren nog tegen me zei: Jur, je ogen stralen en je bruist van de energie. Je vertelt weer mooie verhalen en weet je? Je hebt er ruim 4 jaar over gedaan om zover te komen, verwacht niet van jezelf dat je in 4 maanden weer terug bent. En zo is het ook.

Ben deze weg ingeslagen en blijf hem volgen. De fysieke verandering volgt vanzelf. Of niet en dan is het ook ok. Ik ben ok, zoals ik ben. Dát heb ik moeten leren. Dus ben ik dankbaar en gelukkig. En nu, op 1 juli, de sportscholen gaan weer open en dus zullen er weer mede-sporters zijn. Daar zie ik naar uit, samen sporten. Elkaar motiveren en stimuleren. Onderdeel zijn van een groep  “like-minded” mensen. Fijn!